Ένα καλοκαίρι του 1990 (τότε ήμουν μόλις 10 ετών), θυμάμαι καθόμουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και γυρίζαμε με τους γονείς μου στο σπίτι μας στον Πειραιά. Καθώς χάζευα από το τζάμι του αυτοκινήτου, είδα μία ακολουθία από λάμψεις στον ουρανό (έντονα θυμάμαι το κίτρινο). Το είδε και η μητέρα μου. Αμέσως ρώτησα: Μπαμπά, μαμά τι είναι αυτό;; Την επόμενη μέρα θυμάμαι οι γονείς μου, μου έφεραν εφημερίδα που έγραφε για το περιστατικό και οι μάρτυρες ήταν από την Β. Ελλάδα ως και την Πελ/σο. Το συγκεκριμένο περιστατικό, έμεινε για πάντα στην μνήμη μου. Χρόνια αργότερα, προσπάθησα να βρω να διαβάσω για εκείνο το περιστατικό. Οι καταθέσεις συνοψίζονταν: 12 με 17 φωτεινά αντικείμενα από την Αττική, κατευθύνθηκαν προς την Β Ελλάδα, από εκεί προς τα κάτω. Στην Αταλάντη, σύμφωνα με τους μάρτυρες, το ένα έπαθε βλάβη και συνετρίβη ή προσγειώθηκε (σύμφωνα με άλλους). Στην περιοχή είχε σχηματιστεί ένα τέλειος κύκλος ενώ ανάμεσα στα απομεινάρια, μερικά αντικείμενα θύμιζαν γήινη τεχνολογία και μερικά όχι. Η Πολεμική Αεροπορία, η οποία και εξέτασε στο ερευνητικό κέντρο τα απομεινάρια, υποστήριξε ότι ήταν Σοβιετικός Δορυφόρος, ο οποίος και συνετρίβη. Αρκετοί αστρονόμοι μίλησαν για το σμήνος μετεωριτών Περσίδες, αγνοώντας τις μαρτυρίες. Όπως και να έχει (δεν με ενδιαφέρει αν ήταν ή όχι ATIA), το συγκεκριμένο περιστατικό από το οποίο είχα μια εμπειρία (έστω και να δω την λάμψη από τον Πειραιά), χαράκτηκε για πάντα στην παιδική μου μνήμη και δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου.