Με κυνήγησε μαζι με ενα αλλο άτομο που ειμασταν μαζι μεσα στις γειτονιές στο Μαρκόπουλο, ηταν το 2019 Κωνσταντίνου και Ελένης, γυρίζαμε απτο πανηγυρι, κ το ειδαμε ξαφνικα να έρχεται μεσα απτα κτήρια αναμεσα, ηταν σαν πύρινη σφαιρα αθόρυβο, αλλαζε απο κόκκινο σε πορτοκαλί με εναν τροπο π δεν μπορουσε να το πιάσει το μάτι, σε μαγνητίζε να κάτσεις να δεις πως στο καλό το κάνει, οταν επεσε το ματι μου πανω του, επαθα εναν πανικο γιατι καταλαβα οτι ειναι κατι π δεν εχω ξαναδει, λεω οκ αυτο δεν ειναι νορμάλ απο εδω..εκανα τα μαθηματικά γρήγορα στο κεφάλι μου, κοιτάξαμε τι ωρα ειναι κ αρχίσαμε να τρεχουμε, αυτο ερχοταν απο πισω,εντομεταξυ αυτο π μας εκανε εντυπωση την ωρα π τρεχαμε ηταν, πως ξαφνικα ολα σωπασαν γυρο μας, ουτε αυτοκίνητο ακουγόταν, ουτε σκυλιά, ουτε η μουσική απτο πανηγυρι, τπτ απόλυτη σιωπη, σαν να μην υπήρχε κανεις αλλος στον κοσμο. Με τρομαξε αυτο, λεω τι γίνεται τωρα π ειναι όλοι? Τρέξαμε αρκετα κ προσπαθησα να μην το κοιτάζω, γυριζα μονο να δω αν ερχοταν ακόμα απο πισω μας, ξαφνικα πολυ μακριά ειδα εναν κυριο π ξεφορτωνε το αυτοκίνητο του και λεω τέλεια, θα τρεξουμε εκει να το δει κ αυτός να μας βοηθησει ξερω γω, μολις ξαναγυριζω να δω αν μας κυνηγάει ακομα και να προλαβαιναμε να φτασουμε εκει, αυτο σταματησε επιτόπου, έστριψε πισω απο μια πολυκατοικία κ το χασαμε. Και ξαφνικα ολα πήραν παλι ζωη, αυτοκίνητα άνθρωποι, μουσική ολα οπως πριν.. Περιττό να σας πω οτι εκανα να κοιμηθω μια εβδομαδα, οταν περπατουσα στο δρομο κοιτουσα σαν την τρελη, αριστερα δεξια μη μ κανει ντου παλι τπτ τετοιο, γενικα πάντα γυρο γυρο σαν τρελη. Το εχω ξαναδει αλλες 3 φορες, κ νυχτα κ μερα, κ εχω δει κ αλλα εδω, εχει πολυ κίνηση.