Γράφει ο Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός γιά τον Γέροντά του Ιωσήφ:

"Έκρυβε τις πνευματικές εμπειρίες του (ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός), προκειμένου να μας διδάξει να μη δίνουμε σημασία στις αποκαλύψεις και τα οράματα που πολλούς οδήγησαν στην πλάνη.

Όταν συνέβαιναν θαυμαστά γεγονότα προς παρηγορία του, τα απέκρυβε. Μερικές όμως φορές γινόταν αντιληπτά και από άλλους οι οποίοι με θαυμασμό τα κατέγραφαν.

Την περίοδο αυτή των δυσκολιών και της υπομονής στο Βατοπαίδι (όταν εγκαταστάθηκε εκεί η συνοδεία του Γέροντα Ιωσήφ κατόπιν προσκλήσεως), ο Γέροντας, όπως συνήθιζε με την συνοδεία του, έκαναν την Θεία Λειτουργία τα μεσάνυχτα στα μικρά παρεκκλήσια της Μονής, σύμφωνα με το τυπικό που είχε παραλάβει από τον Γέροντά του.

Ένα βράδυ που η Θεία Λειτουργία γινόταν στο παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδος, όταν ο ιερεύς εκφωνούσε, «Τον επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα και λέγοντα», ακούστηκε μία υπερφυσική ουράνια ψαλμωδία:

«Άγιος, Άγιος, Άγιος, Κύριος Σαβαώθ…».

Ο Γέροντας ήταν συντετριμμένος, τα δάκρυά του έτρεχαν βροχή, δεν είπε σε κανένα τίποτε, όμως την ουράνια αυτή ψαλμωδία την άκουσε και ο εφημέριος.

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία πήγε ο εφημέριος στο κελλί του, πριν ο Γέροντας ξεκουραστεί, και τον ρώτησε για το γεγονός.

Ο Γέροντας ναι μεν το επιβεβαίωσε, αλλά είπε ολιγόλογα «ήταν αγγελική ψαλμωδία».

Δεν το είπε σε κανένα άλλον, σαν να μη συνέβη ποτέ.

Προκειμένου να μας διασφαλίσει από τον κίνδυνο της υπερηφανείας και πλάνης έλεγε. «Δεν να ήθελα να αναγκάσω τον Θεό να μικρύνει για να μπορέσω να τον δω σε μία κατάσταση οφθαλμοφανώς, ούτε και θέλω να κάνει εξαιτίας μου κάτι τέτοιο, θέλω όμως να τον φέρω μέσα μου να ενωθώ μαζί Του με τον τρόπο που ξέρει εκείνος».

Είχε ανεπτυγμένα τα πνευματικά αισθητήρια της ψυχής του από νεαρά ηλικία, όταν είχε δει τον ζώντα Χριστό σε όραμα πριν γίνει μοναχός, και έτσι αντιλαμβανόταν εύκολα την υιική θέση των συγχρόνων Αγίων προς τον Θεό από τις αντίστοιχες εμπειρίες τους και τα βιώματά τους, πριν ακόμα ανακηρυχθούν επίσημα Άγιοι από την Εκκλησία.

Γι’ αυτό αναγνώρισε την αγιότητα του Γέροντος Σιλουανού του Αθωνίτου από την πρώτη φορά που διάβασε τον βίο του, τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς από τα συγγράματά του, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Παΐσιο

τον Αγιορείτη.

Είχε δώσει το όνομά τους στους μοναχούς του, πριν την επίσημη αγιοκατάταξή τους..

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, «Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός, 1.7.1921 – 1.7.2009», έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.