Αμέσως μόλις κυκλοφόρησε στους διαδρόμους του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών στο Παρίσι, ότι ο Βενιζέλος εκμαίευσε εντολή από τους «μεγάλους» να στείλει ελληνικό στρατό στη Σμύρνη, οι στρατηγοί και οι διαπραγματευτές που συνόδευαν τους Γούντροου Γουίλσον, Λόιντ Τζορτζ και Κλεμανσό άρχισαν να ωρύονται πώς ξεκινούσε ένας πόλεμος που θα κατέστρεφε την Ελλάδα.

Στις 28 Οκτωβρίου 1919, με την ανακοίνωση της έκθεσης των στρατηγών των συμμάχων για τα έκτροπα στη Σμύρνη, την ημέρα της αποβίβασης της ελληνικής μεραρχίας, ο επί κεφαλής του βρετανικού αυτοκρατορικού γενικού επιτελείου στρατού σερ Χένρι Γουίλσον συνάντησε τον Βενιζέλο στο Eaton Place και του τα είπε έξω από τα δόντια: «Του είπα ευθέως ότι είχε καταστρέψει τη χώρα του και τον εαυτό του πηγαίνοντας στη Σμύρνη, και ο κακομοίρης συμφώνησε, αλλά είπε ότι αυτό έγινε επειδή το Παρίσι δεν είχε αποτελειώσει τους Τούρκους και έκανε ειρήνη μαζί τους… Με ικέτευσε να πω στον Λόιντ Τζορτζ ότι και αυτός [ο Βενιζέλος] και η Ελλάδα τελείωσαν. Είπα ότι θα το κάνω. Ο παλιόφιλος τετέλεσται»!

Κι όμως, η κατά τον Σερ Μπάζιλ Τόμσον «στρατιωτική καμαρίλα» του Πλαστήρα και του Πάγκαλου εκτέλεσε ως υπεύθυνους της μικρασιατικής καταστροφής τον Γούναρη, τον Θεοτόκη, τον Πρωτοπαπαδάκη και τους λοιπούς που ήταν στην εξορία όταν ο Βενιζέλος προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα της Μικράς Ασίας. Ήδη, από το καλοκαίρι του 1920, ο ελληνικός στρατός είχε βρεθεί στο Ουσάκ και την Προύσα, εκατοντάδες χιλιόμετρα από τις γειτονιές της Σμύρνης.

Ο Βενιζέλος και η Ελλάδα «τετέλεσται» από το 1919, αλλά οι πραξικοπηματίες του 1922 εκτέλεσαν τον Χατζηανέστη, ο οποίος είχε αναλάβει την αρχιστρατηγία τρεις μήνες πριν την οριστική κατάρρευση, σε μία υπόθεση που είχε τελειώσει από το 1919!