Ένας φαρμακοποιός από την Άρτα, ονόματι Αρβαντογεώργου, περιέγραφε ένα άλλο φαινόμενο τηλεπάθειας:

“Κατά το έτος 1897, ήμουν ασθενής από κοιλιακό τύφο. Μετά από σαράντα μέρες αρρώστιας, άκουσα την καμπάνα της εκκλησίας να ηχεί πένθιμα. Ρώτησα τότε τη μητέρα μου ποια καμπάνα έκρουε και εκείνη μου αποκρίθηκε πως ήταν του Αγίου Ιωάννη. Αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, σαν κάτι να με καθοδηγούσε στην αλήθεια, είπα: “Μάνα, δεν πέθανε ο Γυμνασιάρχης Καλλέλης που ήταν άρρωστος, αλλά η κόρη του!”

Η μητέρα μου με κοίταξε σαστισμένη και θεώρησε πως τα λεγόμενά μου εκπορεύονταν από την ταλαιπωρία της πάθησής μου. Πράγματι, δύο ώρες αργότερα, πληροφορηθήκαμε, όμως, πως η κόρη του Γυμνασιάρχη είχε χάσει τη ζωή της νικημένη από κεραυνοβόλο μηνιγγίτιδα.

Το 1922 κι ενώ ήμουν φοιτητής στην Αθήνα, σκόπευα να αναχωρήσω ατμοπλοϊκώς για την πατρίδα μου, την Άρτα.

Μα, την παραμονή της αναχώρησής μου, ημέρα Κυριακή, ανέβαινα από την Ομόνοια για το σπίτι μου που βρισκόταν στην οδό Ζωοδόχου Πηγής. Αν και είχα λάβει επιστολή από τους δικούς μου τρεις μέρες νωρίτερα, όπου με διαβεβαίωναν πως όλοι έχαιραν άκρας υγείας, με κατέλαβε μια ανεξέλεγκτη κι εντελώς αβάσιμη ανησυχία, που με ώθησε να βρω έναν πιο σύντομο τρόπο για να βρεθώ κοντά τους.

Παρά τις προσπάθειές μου, δεν κατέστη δυνατόν να βρω μια άλλη λύση και τέσσερις μέρες αργότερα βρέθηκα πίσω στην πατρίδα. Εκεί έμαθα πως ακριβώς τη στιγμή που ανησυχούσα πως κάτι δεν πήγαινε καλά, η μητέρα του έπεφτε σοβαρά άρρωστη και είχε ζητήσει να μου τηλεγραφήσουν, για να τρέξω κοντά της. Μα, τελικά δε συνέταξαν κανένα τηλεγράφημα, γνωρίζοντας πως ήδη την επομένη σκόπευα να αναχωρήσω από την πρωτεύουσα”.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΣΚΡΙΠ”, στις 05/12/1926…