Το 96 στην Πάτρα δούλευα σε αρτοβιομιχανια. Ήταν η εβδομάδα του καρναβαλιού κ από τρίτη μέχρι και την καθαρά Δευτέρα δούλευα διπλοβαρδια. Την τρίτη λοιπόν όταν σχολασα πήγα σπίτι για να ξεκουραστώ και να πάω για την δεύτερη βάρδια. Ο καιρός ήταν μαύρος από τα σύννεφα. Όταν ξεκίνησα με το μηχανάκι 500 μέτρα από το σπίτι έπιασε ένα χαλάζι σε μέγεθος στραγαλι. Έτρεξα για να προστατευτώ σε μια σιδερένια μικρή γέφυρα . Καθώς περίμενα να σταματήσει το χαλάζι δεν ξέρω τι με έκανε να κοιτάξω πάνω. Είδα σε απόσταση γύρω στα 15 μέτρα έναν μεταλλικό στρογγυλό δίσκο να κινείται αργά. Πάγωσα από τον φόβο μου γιατί πρώτη φορά είδα κάτι τέτοιο και δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι. Όταν απομακρύνθηκε κ σταμάτησα να το βλέπω από την θολούρα που δημιουργούσε το χαλάζι, ακριβώς στο ίδιο σημείο ακολούθησε ένα δεύτερο ακριβώς το ίδιο με το πρώτο. Είχα τρομοκρατηθεί γιατί ήμουν παιδί τότε. Όταν εξαφανίστηκε στην θολούρα και ο δεύτερος δίσκος τότε το χαλάζι σταμάτησε μαχαίρι. Πήρα το μηχανάκι και πήγα στην δουλειά μου τρέχοντας όσο μπορούσα από τον φόβο. Όταν έφτασα στην δουλειά το αφεντικό με είδε κ με ρώτησε γιατί είσαι χλωμός. Του είπα τι είδα και έβαλε τα γέλια. Από τότε ποτέ δεν μίλησα σε κανέναν για αυτό το περιστατικό. Δεν με νοιάζει αν δεν με πιστέψει κάποιος. Εγώ ξέρω τι είδα και δεν λέω ψέματα.