Ήταν Απρίλιος του 1939, όταν ένας θρύλος για κρυμμένο θησαυρό κυκλοφορούσε στη συνοικία του Αγίου Φανουρίου στην Κάτω Τούμπα και διαποίκιλλε τα όνειρα των κατοίκων του, εκείνων τουλάχιστον που γνώριζαν το μυστικό, με χρυσοφόρα όνειρα.

Εάν μπορούσε να παραφυλάξει κανείς στη γωνία της οδού Οστρόβου, θα έβλεπε ανθρώπους να διέρχονται με ύφος μυστηριώδες και συνωμοτικό, να σταματούν μπροστά σ’ ένα ισόγειο σπιτάκι και να το δακτυλοδεικτούν, ψιθυρίζοντας:

-Αυτό είναι… Εδώ μέσα κρύβονται τα αρχαία… Εδώ είναι ο θησαυρός…

Ας δούμε πώς δημιουργήθηκε τούτος ο θρύλος.

Ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού, επί της οδού Οστρόβου στον αριθμό 6, θέλησε να ανοίξει βόθρο στην αυλή του δύο μήνες νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 1939, προκειμένου να συγκεντρώνει τα νερά της βροχής, αλλά και της κουζίνας του. Η εκσκαφή ξεκίνησε, αλλά μόλις η σκαπάνη έφτασε σε βάθος ενός περίπου μέτρου, προσέκρουσε σε κάτι σκληρό.

Όταν οι εργάτες παραμέρισαν τα χώματα, συνάντησαν όχι έδαφος βραχώδες, όπως είχαν υποθέσει αρχικά, αλλά μάρμαρο που ανήκε σε κάποιο μνημείο ή κτίσμα αρχαιολογικής σημασίας.

Το μάρμαρο αυτό είχε πλάτος δύο μέτρων και ύψος αρκετών εκατοστών. Το μήκος του δεν εξακριβώθηκε, διότι προχωρούσε κάτω από τα θεμέλια του σπιτιού του, ενώ στο μέσον του σχημάτιζε κάτι εν είδει βωμίσκου.

Ο ιδιοκτήτης και οι εργάτες θεώρησαν μάταιο να συνεχίσουν τις εργασίες τους. Το σχέδιο του βόθρου εντός της αυλής εγκαταλείφθηκε και το μάρμαρο σκεπάστηκε ξανά με τα ίδια χώματα, τα οποία είχε ανασκαλεύσει η σκαπάνη.

Όμως, μετά από πάροδο μερικών εβδομάδων, ένας από τους εργάτες, ονόματι Πέτρος Ιωάννου, είδε ένα όνειρο παράδοξο. Ένα καλό στοιχειό, ένας Αράπης, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του είπε:

-Τι κάνεις, παιδί μου; Εκεί κάτω από το μάρμαρο κρύβεται η τύχη σου. Σκάψε και θα βρεις τον θησαυρό!

Την επομένη, ο Πέτρος Ιωάννου ή Πέτκος, όπως τον γνώριζαν οι άνθρωποι στον συνοικισμό του Αγίου Φανουρίου, έσπευσε να διηγηθεί το όνειρό του στον ιδιοκτήτη της οικίας, τον κύριο Ζακ Λεβί. Εκείνος, όμως, γέλασε και του είπε ότι το όνειρο αυτό οφειλόταν στην έξαψη της φαντασίας του.

Τρεις φορές είδε ο Πέτκος το καλό στοιχειό, τον Αράπη, στον ύπνο του και τον άκουσε να του επαναλαμβάνει τα ίδια και τις τρεις φορές έτρεξε να τα διηγηθεί στον Ζακ Λεβί, αλλά εκείνος δεν του έδωσε την παραμικρή σημασία.

Έκτοτε, ο Αράπης φαίνεται πως θύμωσε, όπως πίστευε ο Πέτκος κι έτσι, δεν τον ξαναείδε στον ύπνο του. Ο εργάτης, απογοητευμένος, έμεινε με το χρυσοφόρο όνειρο ανεκπλήρωτο.

Το περικαλλές μάρμαρο, λοιπόν, συνέχιζε να μένει καταχωνιασμένο κάτω από το χώμα, γεννώντας ελπίδες και προσδοκίες για θησαυρούς και για πλούτη αμύθητα. Πάντως, η Αρχαιολογική Υπηρεσία σκόπευε να αναλάβει δράση στην περιοχή.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”, στις 15/04/1939…