Η Κρήνη (τ. Αράχωβα Αιγιέων) είναι ένα μικρό ορεινό χωριό της Αιγιαλείας Αχαΐας, στις δυτικές πλαγιές του Παναχαϊκού όρους, απ’ όπου πηγάζει ο Μεγανείτης ποταμός (!), 25 χλμ. ΝΔ. από το Αίγιο.


Την δεκαετία του 1940 στην περιοχή, όπου είναι κτισμένο το χωριό, έγινε μεγάλη κατολίσθηση. Πολλοί κάτοικοί τους μετεγκαταστάθηκαν στην Άβυθο.
Τον Ιούλιο του 1943 ο ιταλικός στρατός Κατοχής λεηλάτησε την Αράχωβα (και έκαψε τα γειτονικά χωριά). Αλλά ενδιαφέρον έχει το τι «ιδιαίτερο» έψαχναν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί επί Κατοχής στην Αιγιαλεία… Το έχω γράψει στα βιβλία μου για τις αρχαιοκαπηλίες τους  (και όχι μόνο) στην Ελλάδα.

Η δε τωρινή μαρτυρία έρχεται να συμπληρώσει έναν κύκλο ειδήσεων «περί γιγανιταίων» σκελετών ή μακροκέφαλων (ας το περιορίσω) στην Δυτική Ελλάδα:

Η μαρτυρία του Λ.Α. προς εμένα έχει ως εξής:

«Από το χωριό Κρήνη της ορεινής Αιγιαλείας (τότε Αράχωβα) Αχαΐας εγώ έχω να πω μια αληθινή ιστορία, που μου είχε πει ο πατέρας μου.

Μετά την Κατοχή και στην περίοδο του εμφυλίου (1947 με 1948) ο πατέρας μου και μαζί με άλλους τρεις συνομηλίκους του, περίπου 15 χρόνων τότε, ανακάλυψαν έναν τεράστιο τάφο, περίπου 3 μέτρα!


Ήταν κατασκευασμένος από μεγάλες πέτρινες πλάκες, όπως και το καπάκι. Όμως ήταν σπασμένο. Έσπασαν με άλλες πέτρες. Μέσα είχε έναν τεραστιο σκελετό, χωρίς κάτι άλλο. Προφανώς ήταν συλημένος ο τάφος. Τα παιδιά πήραν το κρανίο και, όπως μου είχε πει, ήταν σαν τεράστια κολοκύθα και το πήγαν στο χωριό! Μου είχε πει ο πατέρας μου για το υπερφυσικο μέγεθος του κρανίου: “Διπλάσιο από το δικό μας”! Και συγκεκριμένα “σαν τεράστια κολοκύθα”. Αυτό πιστεύω ότι τα λέει όλα. Όπως και το είδος του τάφου ο οποίος ήταν κατασκευασμένος από τεράστιες πέτρινες πλάκες, με πάχος πάνω από 20 εκατοστά!

Όμως τότε υπήρχε πτώχεια και αμάθεια. Και δεν έδωσαν σημασία για το τι είχαν ανακαλύψει τα παιδιά…


Το κρανίο το κλωτσούσαν για… μπάλλα, που δεν είχαν. Και το κατέστρεψαν! Όπως και τον τάφο με τα υπόλοιπα λείψανα. Τις δε πλάκες τις έβγαλαν χωριανοί του και τις χρησιμοποίησαν, αφού τις έσπασαν, στους σταύλους τους.

Μου είχε δείξει και την μεριά που είχαν ανακαλύψει τον τάφο. Εκεί εχει ακόμα σημάδια του τεράστιου τάφου. Αφού δεν μπόρεσαν να βγάλουν τις τεράστιες πλάκες του τάφου, υπάρχουν ακόμη σπασμένα τα πλαϊνά τοιχώματα και δειχνουν το μέγεθος του ταφου…

Εκεί που βρήκαν τον τάφο έχει γίνει δρόμος. Έχει περάσει μηχάνημα (μπουλντόζα). Εγώ με τα ίδια μου τα μάτια είχα δει ό,τι είχε απομείνει από τον τάφο, πριν 25 και παραπάνω χρόνια. Τώρα δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι… Έχω πάρα πολλά χρόνια να περάσω από εκεί… Όμως δεν είχε ασχοληθεί κανένας με αυτό το εύρημα από τους παλιούς για να σώσουν ό,τι είχε απομείνει…

Εμένα ο πατέρας μου, μου το είπε το 1995 ή 1996, δεν θυμάμαι ακριβώς…

Ό,τι σου έγραψα είναι αληθινό!

Οπότε κάτι υπήρχε πριν από εμάς! Και ήταν σίγουρα μεγαλύτερο ανθρώπινο ον! Και σιγουρα δεν μπορεί να τα κρύβουν για πάντα! Για το τι υπήρχε πριν ή μαζί με εμάς τους ανθρώπους κάποια στιγμή πρέπει να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια…

Ο πατέρας μου δεν ζει πια. Ούτε οι άλλοι που ήταν μαζί του. Αυτό που μου είχε πει, πριν πολλά χρόνια, πιστεύω ήταν πέρα για πέρα αλήθεια!» - ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΗΣ: Λεωνίδας Ανδριόπουλος. Η πληροφορία μου εδόθη τον Δεκέμβριο του 2020.


Να θυμίσω, ότι γραπτές αναφορές για γιγαντιαίους σκελετούς στην Αχαΐα, υπάρχουν και για τα χωριά Άγιος Αθανάσιος στα Παληάλωνα και στους Βόρους.

Ας μην ξεχνάμε, τέλος, πως ο γιγαντόσωμος αρσιβαρίστας και παλαιστής, Δημήτρης Τόφαλος, το επίθετο του οποίου έγινε συνώνυμο οποιουδήποτε σωματώδη ανθρώπου, ήταν Αχαιός (Πατρινός)…

ΠΗΓΕΣ: Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις». Παπαδημητρακόπουλου Π. Δ. «Δάφνη Καλαβρύτων», 1977. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 15.12.2020.