Η παρακάτω ιστορία ξεκινά σαν ανέκδοτο, άλλα μόνο γέλιο δεν προκαλεί. Το 1982 ένας Γάλλος, δύο Γερμανοί και δύο Πελοποννήσιοι οργάνωσαν μια αποστολή στην περιοχή της Μακρυκάπας.



Οι πέντε αυτοί κυνηγοί θησαυρών ένωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να βρουν δύο σεντούκια με Τουρκικά πεντόλιρα που είχαν κρύψει κάποια κλεφτόπουλα επί τουρκοκρατίας. Οι δύο Γερμανοί είχαν το χάρτη του θησαυρού. Οι Πελοποννήσιοι θεωρούνταν αυθεντίες στη χρήση μηχανημάτων ανίχνευσης και εντοπισμού θησαυρών. Τέλος ο Γάλλος ήταν μέντιουμ! Ναι, καλά διαβάσατε. Οι υπόλοιποι τέσσερις έκριναν πως η παρουσία του ήταν απαραίτητη, καθώς πίστευαν πως το χρυσάφι φύλαγε το πνεύμα ενός Αράπη (βλ. εδώ) που είχε δολοφονηθεί από εκείνους που έθαψαν το θησαυρό, με σκοπό να τον φυλάει.



Όταν τα μέλη της αποστολής έφθασαν στο σημείο, το μέντιουμ ανίχνευσε στο χώρο μια αέρινη παρουσία που εξέπεμπε αρνητική ενέργεια και, σύμφωνα με την κρίση του, ήταν το πνεύμα του Αράπη. Το πνεύμα ζητούσε αντάλλαγμα για να παραδώσει το θησαυρό στους χρυσοθήρες. Ζητούσε αίμα, ώστε εκείνοι που θα τον αποκτήσουν να μην πεθάνουν! Η σφαγή ενός κόκορα δεν ξεγέλασε το πνεύμα όμως. Αντιθέτως το εξαγρίωσε και θέλησε να τους βλάψει.



Τότε, σηκώθηκε ένα περίεργο αεράκι και περίεργοι ήχοι από τα γύρω δέντρα άρχισαν να ακούγονται. Φοβισμένοι οι χρυσοθήρες το έβαλαν στα πόδια χωρίς δεύτερη σκέψη, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τις άσχημες προθέσεις του Αράπη. Ένας από τους πελοποννήσιους χρυσοθήρες βρήκε καταφύγιο σ’ ένα από τα σπίτια του χωριού και μέσα στη ταραχή του εξομολογήθηκε τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού θορυβημένοι τον πέταξαν έξω. Την επόμενη μέρα στο σημείο του θησαυρού δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε ίχνη από ελαστικά αυτοκινήτου, αλλά ούτε και το παραμικρό σημάδι που να μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία της προηγούμενης νύχτας. Ξαναέφυγαν και δεν τόλμησαν ποτέ να επιστρέψουν στο σημείο που είναι ακόμα θαμμένος ο Θησαυρός…