Το 1906, ένα σπίτι στον Πειραιά, στη συνοικία του Βάβουλα, επί της οδού Ράλλη, θεωρούνταν στοιχειωμένο και οι ένοικοι, όσο και οι περίοικοι, είχαν χάσει τον ύπνο και την ησυχία τους.

Έτσι, στις 19 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς, οι ένοικοί του αναγκάστηκαν να φύγουν όπως-όπως και να το εγκαταλείψουν, λύνοντας συμβόλαια και συμφωνίες και πληρώνοντας βαριά χρηματική αποζημίωση.

Ο κύριος Βυζάντιος που διέμενε εκεί μαζί με την οικογένειά του, ήταν ένας άνθρωπος σοβαρός, γνωστός και επιφανής Πειραιώτης, ο οποίος δήλωσε τα εξής:

“Κανείς στο σπιτικό μας δεν πιστεύει στα φαντάσματα. Εν τούτοις, μόλις μετακομίσαμε σε τούτο το σπίτι, από την πρώτη στιγμή αρχίσαμε να ακούμε υποχθόνιους κρότους, αόρατα βήματα και τρομακτικές συνομιλίες. Προσπαθήσαμε να βρούμε μια λογική εξήγηση για όλα τούτα τα μυστηριώδη, μα εις μάτην!

Μάλιστα, η οικογένεια του μεσαίου πατώματος, όπως και εκείνη του υπογείου, μας βεβαίωσαν πως οι παράξενοι θόρυβοι ακούγονταν διαρκώς εδώ και καιρό κι έτσι, η προηγούμενη οικογένεια που κατοικούσε στο άνω πάτωμα αναγκάστηκε κι αυτή να μετοικήσει για την ίδια αιτία”.

Ο κύριος Βυζάντιος, προσηλώνοντας το βλέμμα του στο κενό, με φανερή την αγωνία στο πρόσωπό του, συνέχισε:

“Πολλές νύχτες άκουγα βαριά βήματα στην ταράτσα και δυνατούς κρότους, ξαφνικούς και κολασμένους, που μας έκοβαν την ανάσα. Παραφύλαξα, λοιπόν, εγώ ο ίδιος για να ανακαλύψω την αιτία, αλλά δε διέκρινα τίποτα περίεργο.

Μα, ατυχώς, η γυναίκα μου λιποθύμησε επανειλημμένως, νομίζοντας ότι είχε δει ένα απαίσιο φάντασμα μέσα στο σπίτι, το οποίο εμφανιζόταν μετά τους μυστηριώδεις κρότους. Τα παιδιά μου, επίσης, είναι φοβισμένα και δείχνουν ολοφάνερα πως υποφέρουν.

Το σπίτι μας δείχνει να είναι στοιχειωμένο. Συνεπώς, δίχως δεύτερη σκέψη, ακόμα κι αν έπρεπε να καταβάλλω αποζημίωση τριών μηνών, προτίμησα να μετακομίσουμε, προκειμένου να βρούμε τη χαμένη ηρεμία μας”.

Η Αστυνομία είχε ειδοποιηθεί σχετικά και σκόπευε να πραγματοποιήσει έρευνες, ώστε να διαλευκανθεί το μυστήριο του φερόμενου ως στοιχειωμένου σπιτιού στον Πειραιά.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 20/11/1906…