Το έτος 1924, ένας φοιτητής από τον Πειραιά, ονόματι Δημήτριος Βασιλειάδης, διηγούνταν την προσωπική του ιστορία με φαντάσματα, καταμαρτυρώντας τα εξής:

“Σαράντα χρόνια πριν, δηλαδή το 1884, η οικογένεια ενός Αθηναίου φωτογράφου, καθόταν μια χειμωνιάτικη νύχτα στη σάλα που υποδεχόταν τους ξένους.

Στο δωμάτιο αυτό, λοιπόν, υπήρχε κρεμασμένο στον τοίχο ένα παλαιό ρολόι, σταματημένο για πάνω από είκοσι χρόνια στη 12η ώρα.

Έξαφνα, η οικογένεια άκουσε το χαλασμένο από δεκαετίες ρολόι να χτυπά δυνατά δώδεκα φορές και να σταματά και πάλι. Όπως ήταν φυσικό, το αιφνίδιο και ανεξήγητο γεγονός τους συντάραξε όλους.

Μα, μεγαλύτερη ακόμα υπήρξε η αναστάτωσή τους, όταν την επομένη κιόλας ημέρα έλαβαν τηλεγράφημα, το οποίο τους ανήγγειλε ότι η γιαγιά τους, η οποία βρισκόταν μακριά από την Αθήνα, απεβίωσε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα της προηγούμενης νύχτας, την ώρα δηλαδή ακριβώς που σήμανε το χαλασμένο ρολόι”