Πριν δύο περίπου μήνες, η θεία της φίλης μας Μ. πήγε για προσκύνημα στον 'Αγιο Νεκτάριο στην Αίγινα. 'Οταν έφτασαν διαπίστωσαν ότι υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και ότι όλοι ήταν Ρουμάνοι. Παραξενεύτηκαν από το πλήθος των Ρουμάνων και μία Ελληνίδα που ήξερε λίγα Ρουμανικά και κάποια Αγγλικά μπόρεσε να συνεννοηθεί και ρώτησε μία κυρία από τους ξένους προσκυνητές πώς γίνεται και ήρθε όλος αυτός ο κόσμος από τη Ρουμανία στην μικρή Αίγινα. Η απάντηση ήταν η εξής; «Εμείς», της είπε η κυρία, «είμαστε από ένα χωριό της Ρουμανίας στο οποίο δεν είχαμε ιερέα. Παρακαλούσαμε τον Μητροπολίτη να μας στείλει κάποιον ιερέα για να βαφτίσουμε τα παιδιά μας, να λειτουργηθούμε, να κοινωνήσουμε ακόμα και να παντρευτούν τα παιδιά μας και η απάντηση ήταν ότι δεν είχε κανέναν για να στείλει. Κάποια μέρα ήρθε επιτέλους ένας ιερέας και από εκείνη την ημέρα εξομολo γούμασταν, κοινωνούσαμε, μας βάφτισε τα παιδιά μας, παντρεύτηκαν κάποια ζευγάρια και όλα κυλούσαν καλά μέχρι που μετά ένα μήνα εκείνος ο ιερέας έφυγε.Μένοντας και πάλι χωρίς παπά αρχίσαμε να στέλνουμε επιστολές στα Μητροπολίτη μας για νέα ιερέα. Η απάντηση ήταν και πάλι πως δεν είχε. Κάποια στιγμή πήγαν κάποιοι από τα χωριό στη Μητρόπολη για να διαμαρτυρηθούν στα Μητροπολίτη. "Οταν πήγαν, εκείνος άρχισε να τους λέει πως δεν έχει ιερείς. Τότε του είπαν εκεί-να ότι αφού δεν έχει ιερέα ας τους έστελνε και πάλι αυτόν που τους είχε στείλει. "Οταν άκουσε αυτό ο Μητροπολίτης έκπληκτος τους απάντησε ότι δεν είχε στείλει κανέναν ιερέα. Μα πώς δεν είχατε στείλει! Απάντησαν εκείνοι. "Ηρθε ένας ιερέας και έμεινε μαζί μας ένα μήνα. Μας εξομολογούσε, μας κοινωνούσε, πάντρευε, τελούσε γάμους...! Ο Μητροπολίτης επέμενε τότε ακόμα περισσότερο ότι όλα αυτά του ήταν άγνωστα. Τους συμβούλεψε τότε να πάνε στο χωριό και να δουν πώς υπέγραφε στα βιβλία των μυστηρίων για να δουν ποιος ήταν. "Οταν γύρισαν στο χωριά και άνοιξαν το βιβλίο η υπογραφή ήταν η εξής: Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπολεως!!!  Γι 'αυτό το λόγο ερχόμαστε κάθε τόσο για προσκύνημα στον Αγιο Νεκτάριο για να τον ευχαριστήσουμε για το καλά και την τιμή που μας έκανε*, απάντησε τελειώνοντας εκείνη η κυρία.