Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει:

«Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: «Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι’αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει». (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία).

Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι…

Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: «Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου».

Του λέει:

-Τι σε πιάνει;

-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου’κανε πολύ καλή εντύπωση.

– Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.

Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της… Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.

Κάνει θαύματα η προσευχή!