Ενώ βρίσκονταν στα χωράφια τους, σύμφωνα με τον κ. Τσεβά, οι παλιοί Μεσογείτες άκουγαν από τον Υμηττό τις νύχτες μουσικές από τούμπανα, κλαρίνα και φλογέρες. Φοβισμένοι τότε έλεγαν άτι έστησαν χορό οι νεράιδες. Στα βιβλία του Γεωργίου Χστζησωτηρίου, του ανθρώπου που έχει αγαπήσει άσο λίγοι την πατρίδα του τα Μεσόγεια και στα οποία έχει καταγράψει με αξιοζήλευτη και επίπονη εργασία τα λαογραφικά αυτού του τόπου, βρίσκουμε πάμπολλες περιγραφές παρόμοιων φαινομένων, ταξινομημένων ανά κατηγορίες. Έτσι, σύμφωνα με τα "Λαογραφικά της Μεσογαίας Αττικής", νεράιδες είχαν "εντοπιστεί" από πολλούς μάρτυρες, να χορεύουν στην "σπηλιά" (=θολωτός τάφος της μυκηναϊκής εποχής) της Παράγκας, στα νότια των Σπάτων, από όπου ακουγόταν και μουσική και φωνές, καθώς επίσης και στο παλιά υδραγωγείο της Χαλλειδούς, μέσα στο δάσος, κοντά στη σημερινή βρύση, από παλαιούς Λιοπεσιώτες και Κορωπιώτες. Εκεί μάλιστα, ο γερο - Μιστόκλης ο Χατζηγιώργας, ορκίζεται ότι σκότωσε μία νεράιδα με το δίκαννό του, κι ότι στο σημείο που βρισκόταν η άτυχη νεράιδα, υπήρχε ένας λεκές, μία λαδιά, απαράλλαχτη σε σχήμα γυναικείου κορμιού... Νεράιδες επίσης συναντούσες στο μεγάλο ρέμα των αγερικών του Υμηττού