διηγείται η Βασιλική Μυλωνά, 46 ετών – ζωγράφος και χαράκτρια, με καταγωγή από την Δεσκάτη Γρεβενών)

Μήνα Γενάρη του 2005 βρισκόμασταν στα Γρεβενά, μας είχαν καλέσει για προγράμματα εκπαίδευσης. Εκεί ήταν καθηγητές του πανεπιστημίου κι επίσημοι κατά την εναρκτήρια φάση του προγράμματος.

Σε μια στιγμή ο πρόεδρος του σεμιναρίου είπε στους παρισταμένους ότι η κα Βασιλική Μυλωνά έχει παραψυχολογικές ικανότητες. Είπε ακόμα ότι μια φίλη του ήθελε να έρθει να με γνωρίσει, αλλά είχε κάποιο κώλυμα και περιορίστηκε να μου στείλει ένα δαχτυλίδι της από μαύρο όνυχα ή

αχάτι – δε θυμάμαι – χωρίς κανένα μεταλλικό στοιχείο. Έτσι, ο Γ.Τ. στράφηκε σε μένα και είπε: -Κράτησε το στο χέρι και πες μου ότι βλέπεις για την κάτοχό του. -Κάτι τέτοιο ποτέ μου δεν έχω κάνει. Ωστόσο θα δοκιμάσω.

Το παίρνω ύστερα στο χέρι και με λίγη συγκέντρωση, καθώς ήμουν κουρασμένη, άρχισα να νιώθω δονήσεις, ένα τρέμουλο σαν από ρεύμα. Σε μια στιγμή το δαχτυλίδι κύλησε από την παλάμη στον παράμεσο δάχτυλο. Σ’ εκείνο το σημείο με διαπέρασε ένας έντονα οξύς πόνος, που

ήταν σαν να μου κόβανε με το μαχαίρι τον παράμεσο. Από τον πόνο φώναξα «άι!» και με το ταρακούνημα του χεριού το δαχτυλίδι έπεσε κάτω και είπα: «Τη στιγμή αυτή η φίλη σας πόνεσε πολύ».

Ο Γ.Τ. παίρνει αμέσως τη γνωστή του στο κινητό τηλέφωνό του. Της μιλάει και τον βλέπουμε εμβρόντητος να κλείνει το τηλέφωνο. Ύστερα άρχισε να με κοιτάει, χωρίς να μου μιλάει, και να έχει έκφραση κατάπληκτη και λίγο τρομαγμένη. Αιτία της κατάπληξής του ήταν τα όσα του είπε η

φίλη του, καθώς την ώρα εκείνη ξεψυχούσε ο πατέρας της κατόχου του δαχτυλιδιού. Έτσι, εξηγήθηκε η δική μου ταραχή όταν έπιασα του δαχτυλίδι στο χέρι. Το γεγονός προκάλεσε φοβερή εντύπωση σ’ όσους μας έβλεπαν. Πολιτικοί και καθηγητές άρχισαν να με κοιτάζουν έκπληκτοι.

Ανάμεσά τους κι ένας νομάρχης σε νομό της Δυτ. Μακεδονίας, που τον κατέλαβε τρέμουλα με αυτά που έβλεπε κι άκουγε, τόσο μάλιστα συγκλονίστηκε που ο Γ.Τ. σηκώθηκε, πήγε κοντά του και τον συγκρατούσε από τους ώμους, γιατί έτρεμε σύγκορμος.

Στο ίδιο πρόσωπο, το νομάρχη, δε θυμάμαι αν τον κοίταξα στα μάτια ή αν είδα το φλιτζάνι του, πρόβλεψα πράγματα που όλα βγήκαν αληθινά.

Έχω τόση ευαισθησία που παλιό έπιπλο ή παλιό σπίτι, όπου πέθαναν άνθρωποι, μου δημιουργούν προβλήματα, γιατί τους βλέπω, τους ακούω, με αγγίζουν, με χαϊδεύουν, μου αγριεύουν, μου κρύβουν πράγματα, που ύστερα βρίσκω αλλού. Με φωνάζουν έξω από το σπίτι ή και από

μέσα: «Κούλα, Κουλίτσα!».

Στην παραπάνω «επίδειξη» ψυχομετριας ήταν παρόντες, μεταξύ άλλων, ο Γ.Τ. όπως είπαμε, η αντιπρόεδρος της Επιτροπής και ο Γιώργος Τζαφέτας, ταξιτζής. Τα τηλέφωνά τους σου τα παραδίνω για να κάνεις την επιβεβαίωση των όσων είδαν κι άκουσαν.