Οι πυραμίδες αποτελούσαν ανέκαθεν αγαπημένο θέμα των συνωμοσιολόγων, ξεκινώντας από τις αρχαίες πυραμίδες της Αιγύπτου και φτάνοντας μέχρι τις πυραμίδες που υπάρχουν στη μασονία. Πυραμίδες άλλωστε βλέπουμε στο Μουσείο του Λούβρου, αλλά στην Ελλάδα όπως είναι οι πυραμίδες του Λυγουριού των Χανίων, των Βιγκλαφίων. Μια κατασκευή τόσο μεγάλης σημασίας είναι λογικό να δημιουργεί ερωτηματικά και μύθους σε όσους ασχολούνται με την ιστορία, τον τρόπο κατασκευής τους και τον συμβολισμό τους.

Αρχικά, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Dan Brown με τίτλο «Κώδικας Da Vinci» αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν-ο οποίος απεβίωσε το 1996- λέγεται ότι υπέφερε από το «σύνδρομο του φαράω». Υπεύθυνος για την σωρεία αιγυπτιακών οβελίσκων, έργων τέχνης και τεχνουργημάτων που κατέκλυζαν το Παρίσι, ο Φρανσουά Μιτεράν έτρεφε τόσο μεγάλη αγάπη για την αιγυπτιακή τέχνη, ώστε οι Γάλλοι εξακολουθούσαν ακόμα και τώρα να αναφέρονται σε αυτόν ως «η Σφίγγα».[.] Επίσης, η γυάλινη αντεστραμμένη πυραμίδα που βρίσκεται μέσα στο Μουσείο του Λούβρου είχε κατασκευαστεί από 666 υαλοπίνακες, κατόπιν ρητής εντολής του Μιτεράν, πράγμα αρκετά παράξενο που πυροδότησε τις έντονες συζητήσεις για τις θεωρίες συνωμοσίας, καθώς ο αριθμός 666 είναι ο αριθμός του Σατανά.

Ακόμη, μια πυραμίδα περιέχει μέσα της τρίγωνα και παραπέμπει στην πεντάλφα. Σύμφωνα πάλι με το προηγούμενο βιβλίο «η πεντάλφα είναι ένα προχριστιανικό σύμβολο το οποίο συνδέεται με την λατρεία της φύσης. Οι αρχαίοι φαντάζονταν ότι ο κόσμος τους ήταν μια σύνθεση δύο μερών, του αρσενικού και του θηλυκού. Οι θεοί και οι θεές τους φρόντιζαν να διατηρείται μια ισορροπία δυνάμεων. Γιν και γιανκ. Όταν το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο ισορροπούσαν, επικρατούσε αρμονία στον κόσμο. Όταν δεν ισορροπούσαν, δημιουργούνταν χάος. Η πεντάλφα συμβολίζει το θηλυκό μισό όλων των πραγμάτων. Πρόκειται για μια σύλληψη την οποία οι μελετητές της θρησκευτικής ιστορίας ονομάζουν «ιερό θηλυκό» ή «Μεγάλη Θεά.[.]

Υπό την στενή ερμηνεία της, η πεντάλφα συμβολίζει την Αφροδίτη, τη θεά της θηλυκής σαρκικής αγάπης και της ομορφιάς. [..] Οι πρώτες θρησκείες στηρίζονταν στη θεϊκή τάξη της φύσης. Η θεά Αφροδίτη και ο ομώνυμος πλανήτης ήταν ένα και το αυτό. Η θεά είχε μια θέση στο νυχτερινό ουρανό και ήταν γνωστή με πολλά ονόματα: Αφροδίτη, Ιστάρ, Αστάρτη… Όλες αυτές ήταν ισχυρές θηλυκές θεότητες που συνδέονταν με τη φύση και τη Μητέρα Γη. [..] Ο πλανήτης Αφροδίτη διέγραφε ένα σχήμα τέλειας πεντάλφα πάνω στον ελλειπτικό ουρανό κάθε οκτώ χρόνια. Οι αρχαίοι εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ όταν παρατήρησαν αυτό το φαινόμενο, ώστε η Αφροδίτη και η πεντάλφα της έγιναν τα σύμβολα της τελειότητας, της ομορφιάς και της κυκλικής φύσης της σεξουαλικής αγάπης».

Επίσης, μια πυραμίδα συναντάται σε κανονική μορφή ή ως αντεστραμμένη. Σύμφωνα πάλι με το ίδιο βιβλίο «το τρίγωνο σε κανονική μορφή αναπαριστά το αρσενικό και υποσυνείδητα παραπέμπει στον φαλλό. Το σύμβολο αυτό είναι γνωστό ως «λεπίδα» και αντιπροσωπεύει την επιθετικότητα και τον ανδρισμό. Στον δε αμερικανικό στρατό το σύμβολο αυτό χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στις σύγχρονες στρατιωτικές σχολές ως διακριτικό αξιώματος. Αντίστοιχα, το θηλυκό σύμβολο απεικονίζεται ως ένα αντεστραμμένο τρίγωνο και υποσυνείδητα παραπέμπει σε ένα «κύπελλο». Μοιάζει με κούπα ή δοχείο και αναπαριστά το σχήμα της γυναικείας μήτρας. Το σύμβολο αυτό ταυτίζεται με τη θηλυκότητα, τη γυναικεία φύση και τη γονιμότητα». Και τα δύο σύμβολα μαζί συμβολίζουν την πεντάλφα και παραπέμπουν σχηματικά στην κανονική και στην αντεστραμμένη πυραμίδα.

Ακόμη, λέγεται ότι το Ανώτατο Δικαστήριο το οποίο χτίστηκε στην πόλη της Ιερουσαλήμ το 1992, βασίζεται στη μασονική ιδεολογία και στον μασονικό τρόπο οργάνωσης . Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας μπορούν να ισχυριστούν ότι το επιχείρημα αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι χρηματοδότης της ανέγερσής του ήταν το ίδρυμα «Yad Hanadiv» που ανήκει στην οικογένεια Ρότσιλντ, τα οποία ήταν μάλιστα και υψηλά στελέχη του Ελευθεροτεκτονισμού. Πιο συγκεκριμένα, ένας επισκέπτης του κτιρίου ανεβαίνει μέσα από μια πυραμίδα που βρίσκεται στη κορυφή του κτιρίου του δικαστικού μεγάρου. Εκεί υπάρχει μια σχισμή μέσα στη πυραμίδα, η οποία αντιπροσωπεύει το Μάτι της Θείας Πρόνοιας, σύμφωνα με την ανάλυση.

Βέβαια, μολονότι το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ χτίστηκε με δωρεές της πάμπλουτης οικογένειας Ρότσιλιντ, δεν το σχεδίασε η οικογένεια. Για την ακρίβεια, οι αρχιτέκτονες που σχεδίασαν την κτιριακή εγκατάσταση, η Ada Carmi-Melamed και ο αδελφός της ο Ram Carmi,επιλέχθηκαν μέσα από έναν διαγωνισμό που διοργανώθηκε το 1986, ενώ σε ένα βιβλίο που έγραψαν σχετικά με τον σχεδιασμό του κτιρίου, δεν αναφέρουν τίποτε σχετικά με την μασονική ιδεολογία.

Όσον αφορά την ιστορία των πυραμίδων στην αρχαία Αίγυπτο, αξίζει να γίνει μνεία στα κάτωθι αναφερόμενα. Από την εποχή της Δυναστείας (2.950 π.Χ), βασιλικοί τάφοι σμιλεύονταν μέσα σε πέτρες και καλύπτονταν από ορθογώνιες δομές που τοποθετούνταν σε κάθε σειρά- όροφο γνωστές και ως «mastabas» που αποτελούσαν τους προδρόμους των πυραμίδων. Η πιο γνωστή πυραμίδα στην Αίγυπτο χτίστηκε γύρω στο 2.30 π.Χ στη Saqqara για την τρίτη δυναστεία του βασιλιά Djoser. Γνωστή και ως «Πυραμίδα Σκαλοπάτι» ξεκίνησε ως μια παραδοσιακή «mastaba» αλλά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο. Κατά την διάρκεια του ρου της ιστορίας, ο αρχιτέκτονας της πυραμίδας ήταν Ιχμοτέπ, δηλαδή ιερέας και θεραπευτής. Μάλιστα, 1.400 χρόνια αργότερα, ο Ιχμοτέπ θεοποιήθηκε ως ο προστάτης των γραφέων και των φυσικών. Στη δε βασιλεία του Djoser που διήρκεσε σχεδόν 20 χρόνια, οι κτίστες πυραμίδων συναρμολόγησαν έξι στρώσεις από πέτρινα σκαλοπάτια (σε αντίθεση με αυτά που προέρχονταν από λάσπη και τούβλα, όπως στους πρώιμους τάφους) που τελικά έφθαναν σε ύψος τα 62 μέτρα. Η «Πυραμίδα Σκαλοπάτι» αποτελούσε για την εποχή της το πιο επιβλητικό κτίριο και αποτελείτο από ένα σύμπλεγμα αυλής, τάφων και βωμών, όπου ο βασιλιάς Djoser θα μπορούσε να απολαύσει την μετά θάνατον ζωή του.

Μετά τον βασιλιά Djoser, η πυραμίδες σκαλοπάτια έγιναν η βασική μορφή των βασιλικών τάφων,. Παρόλα αυτά καμία από τις πυραμίδες σχεδιάστηκαν από τους διαδόχους του στη δυναστεία, δεν ολοκληρώθηκε, μάλλον εξαιτίας της σχετικά σύντομης θητείας τους στη βασιλεία. Ο πιο παλιός τάφος κατασκευάστηκε σαν μια «πραγματική» πυραμίδα (με λεία επιφάνεια και όχι με σκαλοπάτια) και ήταν η Κόκκινη Πυραμίδα στο Dahshur και αποτελεί μια από τις τρεις κατασκευές ενταφιασμού που χτίστηκαν για τον πρώτο βασιλιά της τέταρτης δυναστείας. Τον Sneferu (2613-2589 π.Χ). Πήρε την ονομασία αυτή εξαιτίας του πορφυρού χρώματος των τούβλων από ασβεστόλιθο που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του πυρήνα της πυραμίδας.

Ως προς την περίφημη πυραμίδα της Γκίζας πρέπει να αναφερθούν τα εξής:

Καμία πυραμίδα δεν έχει δοξαστεί τόσο πολύ όσο η Πυραμίδα της Γκίζας, που βρίσκεται στο οροπέδιο της δυτικής όχθης του ποταμού Νείλου, στα περίχωρα της σημερινής πόλης του Καΐρου. Η παλαιότερη και πιο μεγάλη από τις τρεις πυραμίδες της Γκίζας, γνωστή και ως η «Μεγάλη Πυραμίδα» αποτελεί την μόνη πυραμίδα που επέζησε σήμερα και αποτελεί ένα από τα Επτά Θαύματα του Κόσμου. Χτίστηκε από τον Khufu (τον Χέοπα στα ελληνικά) που ήταν ο διάδοχος του Sneferu και ο δεύτερος από τους οκτώ βασιλείς της τέταρτης δυναστείας. Ο Χέοπας βασίλεψε για 23 χρόνια (2589-2566 π.Χ) αλλά λίγα πράγματα γνωρίζουμε για τον τρόπο διακυβέρνησής του, εκτός από την κατασκευή της επιβλητικής πυραμίδας του. Οι πλευρές της βάσης της πυραμίδας ανέρχονται κατά μέσο όρο στα 330 μέτρα και το αρχικό τους ύψος ανερχόταν στα 147 μέτρα, καθιστώντας την μεγαλύτερη πυραμίδα στον κόσμο. Τρεις μικρές πυραμίδες χτίστηκαν από τις βασίλισσες του Χέοπα και ευθυγραμμίζονται με την Μεγάλη Πυραμίδα. Επίσης, βρέθηκε ένας τάφος εκεί κοντά, ο οποίος περιείχε μια άδεια σαρκοφάγο της μητέρας του, της Βασίλισσας Hetepheres. Όπως και στις άλλες πυραμίδες, η πυραμίδα του Χέοπα περιτριγυριζόταν από σειρές από «mastabas» όπου συγγενείς και αξιωματούχοι του βασιλιά ενταφιάζονταν δίπλα του προκειμένου να τον συνοδεύσουν και να τον στηρίξουν στην μετά θάνατον ζωή.

Ακόμη, η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας δεν αποτελεί απλά την πιο αναγνωρισμένη πυραμίδα της Αιγύπτου, αλλά αποτελεί κι ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Είναι ένα επιβλητικό μνημείο για πολλούς λόγους, αλλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτού του υπέροχου μνημείου είναι ότι μπορεί να πει την ώρα. Η δομή του λειτουργεί κυριολεκτικά ως ένα ηλιακό ρολόι με την σκιά του να λέει την ώρα με τα σημάδια που πέφτουν από τις ηλιακές ακτίνες επάνω στις πέτρες. Ταυτόχρονα, η Μεγάλη Πυραμίδα δεν αποτελεί απλά ένα ηλιακό ρολόι αλλά είχε την δυνατότητα να λειτουργεί ως ηλιοστάσιο όλων των εποχών και των ισημεριών, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο τους Αιγύπτιους να προσδιορίσουν την ηλιακή χρονιά.

Όσον αφορά την είσοδο στη Μεγάλη Πυραμίδα πρέπει να σημειωθεί ότι οδηγεί σε ένα κατηφορικό μονοπάτι πλάτους περίπου ενός μέτρου και ύψους περίπου 1,2 μέτρου. Το μονοπάτι βρίσκεται σε γωνία 26 μοιρών και οδηγεί σε έναν υπόγειο θάλαμο. Πιστεύεται ότι ο υπόγειος θάλαμος αποτελούσε είτε έναν λανθασμένο θάλαμο ενταφιασμού για να ξεγελάνε τους ληστές είτε ότι ο βασιλιάς άλλαξε τελικά γνώμη για την τοποθεσία του ενταφιασμού του. Ένα ανηφορικό μονοπάτι, το οποίο έχει τις ίδιες διαστάσεις με το κατηφορικό οδηγεί προς τα πάνω στην Μεγάλη Γκαλερί. Ένα ακόμη οριζόντιο μονοπάτι οδηγεί στον υπνοδωμάτιο της Βασίλισσας. Το δωμάτιο αυτό όμως ποτέ δεν κατασκευάστηκε ολοκληρωτικά, πράγμα που προκύπτει από το ανομοιόμορφο πάτωμα και τους μη διακοσμημένους τοίχους. Πιστεύεται ότι το δωμάτιο αυτό θα ήταν αρχικά το υπνοδωμάτιο του βασιλιά αλλά το πάτωμα ήταν τόσο χαμηλό και στενό για την σαρκοφάγο του βασιλιά και ως εκ τούτου εγκαταλείφθηκε. Η δε Μεγάλη Γκαλερί που οδηγεί ευθεία στο υπνοδωμάτιο του βασιλιά έχει μήκος 48 μέτρων και ύψος 8,5 μέτρων. Ο Θάλαμος του Βασιλιά είναι 5,2Χ 10,8 μέτρα σε μήκος και 5,8 μέτρα σε ύψος. Το εσωτερικό του θαλάμου είναι γυαλισμένο με ροζ γρανίτη, ενώ ακόμη στο εσωτερικό του θαλάμου βρίσκεται μια σαρκοφάγος από γρανίτη που θα μπορούσε να αποτελέσει το μέρος όπου το ταριχευμένο σώμα του βασιλιά θα μπορούσε να τοποθετηθεί.

Ακόμη, σήμερα πιστεύεται ότι τις πυραμίδες δεν τις έχτισαν δούλοι. Η αντίληψη αυτή είχε ξεκινήσει από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο που συνέβαλε στη διάδοση αυτής της ιδέας μέσα από τα σωζόμενα γραπτά του, ότι δηλαδή οι δούλοι έχτισαν τις πυραμίδες. Μάλιστα, η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε μέσα από το Χόλυγουντ αλλά μάλλον είναι αβάσιμη. Την δεκαετία του 1990 ανακαλύφθηκαν οι τάφοι των κατασκευαστών των πυραμίδων. Οι Αιγυπτιολόγοι ήταν σχεδόν σίγουροι ότι οι κατασκευαστές δεν ήταν δούλοι, παρά τεχνίτες που προέρχονταν από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ο τρόπος ταφής τους δείχνει ότι ο ρόλος τους στο χτίσιμο των πυραμίδων ήταν τιμητικός και σίγουρα η ιδιαίτερη αυτή μεταχείριση που είχαν δεν θα μπορούσε να δοθεί στους δούλους.

Βέβαια μύθοι γύρω από τις πυραμίδες είτε αυτές χτίστηκαν στα αρχαία χρόνια, είτε στη σύγχρονη εποχή με εξελιγμένα υλικά θα συνεχίζουν να αιωρούνται στον ορίζοντα και να αποπνέουν έναν αέρα μυστηρίου. Ένας τέτοιος μύθος συνεχίζει να παραμένει και για την γυάλινη πυραμίδα που εικάζεται ότι βρίσκεται στο Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης.

Άννα Παυλίδου, Δικηγόρος – Δημοσιογράφος