Θα ήθελα να σας καταθέσω μια προσωπική μου εμπειρία και να μου πείτε την γνώμη σας πάνω σε αυτή, αλλά και κάποιες εξηγήσεις ή παρόμοιες μαρτυρίες αν βεβαια κάτι τετοιο υπάρχει. Πριν 4 χρόνια, πηγαίναμε για αγώνες ελευθέρας πάλης όπου γίνονταν στην Λάρισα μαζί με 3 συναθλητές μου. Το βράδυ και μετά την νυχτρινή μας έξοδο απο διασκέδαση, φαγητό κυρίως (αλλά καθόλου αλκοολ... το επισημένω για ευνόητους λόγους), γυρίσάμε στο Ξενοδοχείο που μέναμε και πέσαμε για ύπνο στο τρίκλινο δωμάτιο μας. Είμαι απο τους ανθρώπους που δεν ξυπνάνε ούτε με κανονιές διπλα τους, αλλά παρόλα αυτά εκείνο το βράδυ μέσα στον βαθυ τον ύπνο που λεμε... ξυπνησα απότομα ακούγοντας κάτι . Ισως ξύπνησα απο αυτό ίσως και όχι, αλλα το θέμα είναι ότι μόλις ξύπνησα άκουγα έναν περίεργο θόρυβο. Κάτι σαν δύσπνοια, σαν κάποιος να μην μπορεί να αναπνεύσει, Παράλληλα ακουγόταν και το ροχαλητό του ακριβώς διπλανού μου απο αριστερά. Καθώς γύρισα αριστερά το κεφάλι, παρατήρησα μια ανθρωπόμορφη σκιά, να στέκεται ακριβώς πάνω απο το σώμα του τρίτου συναθλητή μου, που ήταν ο αμέσως επόμενος απο τον διπλανό μου. Δηλαδή τέρμα αριστερα... το τρίτο και τελευταίο κρεβάτι. Από αυτόν ήταν τελικά ο αποπνηκτικός ήχος που άκουγα εξ αρχής. Αυτό που ένιωσα που καταλαβα ή στο κατω κάτω είδα ήταν ότι αυτή η σκια προσπαθούσα να τον πνίξει ή κατι τέτοιο Εκείνη την στιγμή καθώς προσπαθούσα να συνειδοτοποιήσω τι ακριβώς έβλεπα, γύρισε και με κοίταξε κατάματα αυτή η ανθρωποειδής σκιά, που όσο σκοτάδι κι αν υπήρχε μέσα στο χώρο αυτή η φιγούρα εξακολουθούσε να ξεχωρίζει καθαρότατα , κατάμαυρη, με μάτια που σου πάγωναν το αίμα. Ανεξήγητο, αλλά ένιωσα μια παράλυση σε όλο μου το σώμα μόλις την αντίκρυσα. Μέσα σε χρόνο απειροελάχιστο, κλάσματα δευτερολέπτου, χωρίς να προλάβω να δώ τίποτα απο την κίνηση, απλά την αρχική του θέση πάνω απο τον συναθλητή μου, και το αμέσως επόμενο καρέ την σκιά πάνω απο εμένα, φτάσαμε τα μάτια μου με τα μάτια της σε απόσταση αναπνοής. Τα μάτια της/του αντιπροσώπευαν προσωπικά τον κόσμο που πιθανόν ερχόταν δηλαδή το χάος. Το μόνο που μπορούσα να κουνήσω ήταν οι κόρες των ματιών μου, ολα τα άλλα ήταν παραλυμένα, ακόμα και η σκέψη να φωνάζω, να τρομάξω... μια απόλυτη απάθεια... Η επομενη κίνηση ήταν να φύγει πάλι σε απειροελάχιστο χρόνο από πάνω μου προς τα δεξιά, διαπερνόντας την κουρτίνα και το παράθυρο δίνοντας μου όμως την δυνατότητα να δώ την πορεία της, και όχι απλά να εξαφανιστεί απο το ένα σημείο και να βρεθεί στο άλλο. Την επομένη το πρωί δεν ανέφερα τίποτα. Ισως γιατί φοβόμουν μην με περάσουν για τρελλό, ίσως γιατί κι εγώ ήθελα να πιστεύω ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Μετά απο 8 μήνες τυχαία πιάσαμε την κουβέντα με τον συγκεκριμένο συναθλητή μου, στον όποίο είχα δει εξ αρχής την σκιά, και μου είπε ότι απο μικρό παιδί ένιωθε μια σκιά και ένα πνίξιμο στον ύπνο του και πάντα αποτρεπόταν έχοντας κάποιον να ακούει τον πνιγμό του και να εισβάλει στο δωματιό του. Συνήθως η μητέρα του.