Απόγευμα κάποιας Παρασκευής του 2016... Μια πολύ άσχημη στιγμή. Η διάγνωση από το γιατρό είναι αρκετή για να χάσεις το χρόνο από τα χέρια σου... Ενα μελάνωμα στο δεξί σημείο του λαιμού, μια μικρή ασήμαντη ελιά που στη πορεία θα γινόταν ένας άσχημος εφιάλτης...

Ενας Ιερομόναχος από την Μονή του Αγίου Αρσενίου, μια καρδιακή προσευχή, ένα άγγιγμα στο σημείο με το πολυδουλεμένο κομποσχοίνι του και ένα κάλεσμα τις Παναγίας και του Αγίου Αρσενίου. Λίγες μέρες μετά, μια επέμβαση με ενθύμιο 8 ράμματα, ένα προβληματισμένο πρόσωπο του γιατρού Κ. Στάθη και τις ελπίδες χαμένες στην άμμο…

Αναμονή τριών ημερών για τα αποτελέσματα της βιοψίας και το θαύμα συνέβη…!

Η καθηγήτρια στο Ιατρικό κέντρο στη Τσιμισκή με περίμενε για τα αποτελέσματα. Κρύος ιδρώτας, αγωνία στο έπακρο...  Αναφώνησε η γιατρός: "Πρώτα πρώτα να σας πω πως η ελιά σας δεν έχει τίποτα… Αλλά είναι απίστευτο που δεν έχει…Μακάρι να μας φέρνουν τέτοιες άσχημες εικόνες που προσδιορίζουν έναν άσχημο και επιθετικό καρκίνο που η διάρκεια ζωής στον ασθενή είναι μετρημένη στα δάχτυλα... Δηλαδή 3 μήνες και να δίνουμε τα πιο αθώα αποτελέσματα! Εχετε διαρροή μελαμίνης, περίπτωση μία στο τρισεκατομμύριο …είστε απίστευτα τυχερή. Σαν να πηδήξατε από το Λευκό Πύργο και σταθήκατε όρθια…"!

Ολα έδειχναν τα χειρότερα, οι δείκτες φουλ ψηλά και ξαφνικά STOP! Απίστευτο! Η γιατρός μιλούσε και εγώ είχα ήδη δραπετεύσει... Ημουν εκεί νοητά με τον Μοναχό Ιωάννη, ακούγοντας την προσευχή όταν με σταύρωνε... "Ολα τα κακά στα Όρη, στα ψηλά να πάνε"…