Ο μικρός Γιαννάκης Μισιρλής του Αντωνίου από την περιοχή της Ιστιαίας μας έγραψε στις10.4.1998:

«Με λένε Γιάννη. Είμαι έντεκα χρονών. Από πολύ μικρός πήγαινα στην Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ. Είμαι και συναισθηματικά δεμένος με την Ιερά Μονή αυτή, γιατί ο θείος μου είναι εκεί Μοναχός. Εκεί γνώρισα και αγάπησα πολύ τον παππού Ιάκωβο. Κι ο παππούλης με αγαπούσε πολύ και πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του στο κελλάκι του και μου μίλαγε για τον Χριστούλη. Στην βάφτιση μου, όπως μου είπαν οι γονείς μου, όλη την ώρα προσευχόταν με τα μάτια κλειστά και διάβασε τον Απόστολο. Μια μέρα που είχα πάει με την μητέρα μου και την γιαγιά μου στην Ιερά Μονή, όταν ήμουνα πέντε χρονών το 1992, μου συνέβη το εξής θαύμα: Μου εμφανίστηκε ο άγιος και μακαριστός π. Ιάκωβος, που ήταν Ηγούμενος του Μοναστηριού, αλλά είχε κοιμηθεί από καιρό.

Είδα μια λάμψη να βγαίνει από τον τάφο του, ο τάφος άνοιξε και από μέσα βγήκε ο Άγιος Γέροντας ντυμένος με τα άσπρα άμφιά του και από πίσω τον ακολουθούσαν άλλοι ιερείς ντυμένοι με ράσα. Όλοι έλαμπαν μα πιο πολύ ο πατήρ Ιάκωβος. Εγώ πλησίασα και του είπα – ήταν μπροστά στην είσοδο της Μονής -:

-Μα, Παππούλη, αφού πεθάνετε, πως τώρα είστε ζωντανός;

-Είμαι άγιος παιδί μου, μου απάντησε ήρεμα με την γλυκειά του φωνή. Εγώ του φίλησα με ευλάβεια το χέρι και ο Γέροντας μου χαμογέλασε. Ύστερα μου είπε:

-Να μην το πεις στη μαμά σου, θα της το πω εγώ.

Αφού μου είπε αυτά εξαφανίστηκε μ’ έναν τρόπο περίεργο. Η μαμά μου τότε ήταν έγκυος στον αδερφό μου.

Όταν γυρίσαμε από το Μοναστήρι το είπα την ίδια μέρα σε μια γειτόνισσα, όταν με ρώτησε:

-Που ήσουνα σήμερα Γιαννάκη;

-Σήμερα είχα πάει στο Μοναστήρι και είδα ολοζώντανο τον παππού Ιάκωβο.

-Μα ο παππούς Ιάκωβος έχει πεθάνει…

-Και όμως εγώ τον είδα και μου είπε ότι είναι άγιος.

Στην μητέρα μου όμως δεν είπα τίποτε την ίδια μέρα.

Ένα βράδυ, μετά από έξι μήνες περίπου, η μητέρα μου μου διάβαζε από ένα βιβλίο με «Βίους αγίων για παιδιά», ένα παρόμοιο θαύμα με το δικό μου. Μου εξήγησε ότι οι Άγιοι, ενώ έχουν κοιμηθεί μπορεί να εμφανιστούν ολοζώντανοι μπροστά σου. Τότε κι εγώ της είπα με το «νι» και με το «σίγμα» όλο το παραπάνω θαύμα. Εκείνη όμως δεν το πολυπίστεψε. Μου είπε:

-Μήπως ήταν όνειρο, παιδί μου;

Εγώ όμως επέμενα πως ήταν αλήθεια.

Ύστερα από αρκετό καιρό ο γιος της γειτόνισσας, που ήταν ταξιτζής και είχε μάθει το θαύμα από την μητέρα του, το είπε στη μαμά του. Μάλιστα την ρώτησε, όταν μπήκε στο ταξί:

-Ο Γιαννάκης έχει δει τον πατέρα Ιάκωβο;

Η μαμά μου συγκλονισμένη τον ρωτάει με την σειρά της:

-Εσύ που έμαθες κάτι τέτοιο; (Δεν το είχαμε πει σε κανέναν).

-Πες μου σε παρακαλώ.

-Όχι εσύ να μου πεις.

Τελικά της είπε ότι το είχα πει στη μάνα του μόλις γύρισα από το Μοναστήρι και ήθελε να σιγουρευτεί, εάν είναι αλήθεια. Τότε και η μαμά μου πίστεψε πως ήταν αλήθεια και όχι όνειρο. Δεν είχε πλέον καμιά αμφιβολία.

-Μέχρι αυτήν την στιγμή νόμιζα πως ήταν όνειρο ενός μικρού παιδιού, που αγαπούσε πολύ τον παππού Ιάκωβο. Σε μένα το είπε ο Γιάννης μετά από έξι μήνες. Αφού στη μάνα σου το είπε την ίδια μέρα, τότε πλέον δεν χωράει καμιά αμφιβολία πως ο Άγιος Γέροντας έκανε αυτήν την μεγάλη τιμή σ’ εμάς τους ανάξιους, του είπε η μαμά μου.

Έτσι ο Παππούς Ιάκωβος, όπως τίμησε τόσους ανθρώπους, τίμησε κι εμένα και εγώ τον δοξάζω και θα τον δοξάζω όσο ζω. Αμήν»