Σε ενα τελειως ερημο σπιτι...απο θορυβους , απο τον κλαυθμυρισμο του ανεμου -που εχει φυλακιστει εξω απο τα παραθυρα- μονο η ανασα μου υποδηλωνει την παρουσια καπιου . Εμενα. Επομενως για μενα ενα παντερημο σπιτι . Στην Ξανθη. Φοιτητης. Ξαπλωμενος στο κρεβατι , ανησυχος ασθμαινω χωρις να καταλαβαινω το λογο . Το φως αναμμενο . Φοβαμαι λιγο αλλα προσπαθω να κοιμηθω. Καποια στιγμη και ενω ακομη ειμαι ξυπνιος νιωθω πονους στην καρδια μου. Ανοιγω τα σφαλισμενα με τρομο ματια μου και βλεπω στο υψος της μυτης μου ενα γκριζωπο συννεφο . Ο πονος διαχεται σαν αιμα σε ολο μου το σωμα. Την στιγμη που νομιζω οτι θα παιθανω μεσα απο το συννεφο ακουω γυναικεια φωνη να ψελλιζει κατι ακαταληπτες λεξεις. Λιγο μετα ολα εχουν περασει . Το σοκ βεβαια μεγαλο και ουτε λογος να ξανακλεισω τα ματια μου.