[του Ηλία Προβόπουλου, δημοσιογράφου]

Δεν είναι ο πρώτος άνθρωπος, ο μπάρμπα Λάμπρος Κοντογούνης από τη Βαρβαριάδα των Αγράφων, που το όνομά του έχει συνδεθεί τόσο στενά με ένα τόπο, ώστε οι περισσότεροι, όταν αναφέρονται σε αυτό τον μικρό παραποτάμιο συνοικισμό του Μαράθου, να εννοούν πρώτα το γέροντα και το χάνι του και μετά όλα τα άλλα. Δεν είναι ο πρώτος λοιπόν, αλλά είναι ο τελευταίος από τους παλιούς ανθρώπους που έγινε σύμβολο των Αγράφων και η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα του μικρού κόσμου των επτά χωριών που ανάσαιναν στις απότομες πλαγιές των βουνών, κάτω από τις ψηλές κορυφές και πάνω από νερά του νευρικού Αγραφιώτη.

Στο μπάρμπα Λάμπρο άρεσε το κυνήγι καθώς και το ψάρεμα, αλλά δεν ευκαιρούσε και πολύ να ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα. Πήγαινε όμως καμιά φορά για λαγό στα κοντινά χωράφια και πάντα γύριζε με γεμάτο το σακίδιό του. Εκείνα τα χρόνια πάλι, στις μεγάλες αριές που είναι στα δάση πάνω από τη Βαρβαριάδα έπεφταν χιλιάδες οι φάσες και δεν έχανε ευκαιρία και με αυτές. Τα τελευταία χρόνια που γέμισε ο τόπος αγριογούρουνα και συγκροτήθηκαν παρέες από τα κοντινά χωριά, όλοι τον θέλουν να είναι μαζί τους, περισσότερο για τις ιστορίες που λέει αλλά και για να ευχαριστιέται κι αυτός. Έτσι πηγαίνει καμιά φορά, ως παρατηρητής κυρίως με την παρέα του Κρέντη και παίρνει πάντα κι αυτός μερίδιο από το θήραμα που χτυπάνε. Στην ταινία δε  «Το πήδημα του Κατσαντώνη»     παρουσιάζεται ως αρχηγός της ομάδας που χτύπησε ένα ημιάγριο, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν κανονικό αγριογούρουνο, μέσα στον Αγραφιώτη.

Τον μόνο καιρό που κρατούσε συστηματικά όπλο στα χέρια του, ήταν όταν σαν μέλος των ΤΕΑ, στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 φύλαγε σκοπιά στην γέφυρα του Αγραφιώτη να μην τυχόν και τη χαλάσουν. Για να περνάει η ώρα του, τότε βάραγε με το Εγγλέζικο Ένφιλντ, πέστροφες στον μεγάλο βιρό που ήταν κάτω από τη γέφυρα. Μπορεί όμως να είχαν κι αυτός και οι άλλοι μεγάλη επιτυχία στις πέστροφες αλλά ποτέ δεν κατάφεραν, αν και το είχαν πυροβολήσει ένα σωρό φορές, να βαρέσουν ένα μεγάλο φίδι που φώλιαζε μέσα στον τοίχο της γέφυρας. Δεν το έπιασε καμιά σφαίρα και αυτό κυκλοφορούσε εκεί μέχρι την ημέρα που κάποιοι άγνωστοι πήγαν και έσκαψαν χωρίς να τους πάρει κανένας είδηση και έβγαλαν ένα κιβώτιο με λίρες που ήταν κρυμμένο εκεί. Από εκείνη την ημέρα λέει, εξαφανίστηκε και το φίδι και όλοι τότε πίστεψαν πως αυτό ήταν το στοιχειό που φύλαγε το θησαυρό και γι’ αυτό δεν το έπιαναν οι σφαίρες!

Πηγή: http://www.agrafiotis.gr

Επιμέλεια-Ανάρτηση; Τάκης Ευθυμίου