Έναν καιρό ο Πατήρ Άνθιμος [†1867] ησύχασε στα ύψη του Άθωνα για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο αδελφός, ο Τραπεζάρης [της Μονής Παντελεήμονος, Ρωσικό], πολύ ανησύχησε και προσευχήθηκε στον Θεό να πληροφορήση τον Γέροντα να έλθη στην Μονή, για να τον ωφελήση πνευματικά. Του έλεγε δε ο λογισμός του: «Ίσως τώρα ο Γέροντας στην έρημο να έχη αποκάμη από τους κόπους του, κι εγώ, αν ήταν εδώ, θα τον οικονομούσα με λίγη τροφή, θα του έκανα ένα τσάϊ».


Την άλλη μέρα, το πρωί, ο Γέροντας ήλθε στό Μοναστήρι και είπε στον φίλο του χαριτολογώντας:

– Ορίστε, κατά την επιθυμία σου ήλθα από τον Άθωνα, κατάκοπος και με πόδια κομμένα από τις πέτρες. Το τσάϊ σου αξίζει τέτοιον κόπο!

Ο αδελφός είδε την προόρασή του και του ζήτησε συγχώρεση για τον κόπο που του προξένησε.



Κάποτε ο ίδιος αδελφός είχε μια βαριά λύπη και ακηδία και προσευχήθηκε στον Θεό να στείλη τον φίλο του Πατέρα Άνθιμο να τον παρηγορήση. Δεν πέρασαν λίγες ώρες, και φάνηκε μπροστά του ο Πατήρ Άνθιμος. Ο θλιβόμενος αδελφός βλέποντάς τον, πολύ χάρηκε και ρώτησε:

– Πώς έγινε, Πάτερ, και ήρθες ακριβώς στην ώρα της ανάγκης μου;

Ο Γέροντας χαμογελώντας του απήντησε:

– Εσύ ήθελες να με δης και παρακάλεσες τον Θεό γι’ αυτό, και ήρθα.

Μια άλλη φορά στον Άγιο Παντελεήμονα, το Ρωσικό, την παραμονή της πρώτης Οκτωβρίου, που τελείται ολονύκτια αγρυπνία εις τιμήν της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Πατήρ Άνθιμος, μόλις έφθασε στο Μοναστήρι, παρά λίγο να ξεψυχήση. Όταν συνήντησε τον γνωστό του αδελφό, του είπε:

– Αυτή την νύχτα βρισκόμουν κοντά στο Μοναστήρι του Ζωγράφου, στην έρημο, και προσευχόμουν όρθιος, πάνω σε μια πέτρα. Την ώρα της προσευχής είδα την Μητέρα του Θεού να κατεβαίνη από τον Ουρανό στο Μοναστήρι σας. Καθώς ήμουν γεμάτος χαρά σ’ αυτή την οπτασία, βιάστηκα να ‘ρθω, για να Την βρω εδώ, ώστε να σκεπάση με το μαφόριό Της και εμένα τον αμαρτωλό μαζί με τους τιμώντας Αυτήν δούλους. Αλλά, μόλις ξεκίνησα από τον τόπο εκείνο για να τρέξω εδώ, ξαφνικά, φάνηκε ένα φίδι, πετάχτηκε με οργή επάνω μου και με δάγκωσε δυνατά στο πόδι. Εννόησα όμως ότι αυτό το εμπόδιο ήταν από φθόνο του μισόκαλου και δεν έδωσα σημασία στό δάγκωμα, αλλά βιαζόμουν να φθάσω στό Μοναστήρι σας.

Ο αδελφός κοίταξε το πόδι του, και πράγματι το τραύμα από το δάγκωμα ήταν σοβαρό. Η μεγάλη αγάπη του Γέροντα για τον Θεό τον είχε κάνει αναίσθητο στα σωματικά παθήματα.

Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη, «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή, Θεσσαλονίκη